Cello
Toen ik aan de vooropleiding van het conservatorium begon, had ik een – voor conservatoriumbegrippen – ondermaats instrument. Toch was de zoektocht naar een nieuwe cello niet gemakkelijk. Mijn budget was beperkt, onder meer omdat ik al een andere opleiding had gedaan. Na een stuk of dertig cello’s te hebben geprobeerd kwam ik uiteindelijk in Amsterdam op een Duitse cello van zo’n 150 jaar oud. Hij was lang niet bespeeld, maar op de een of andere manier was de potentie meteen merkbaar. Een tijdje kreeg ik hem mee op zicht en langzaamaan raakte ik er steeds meer aan gehecht.
Deze cello heeft veel mogelijkheden op het gebied van klankvorming en dynamiek. Hij werkt fantastisch in kamermuziekverband en ook solistisch is hij van hoge kwaliteit. En hij ziet er ook nog eens prachtig uit.
De cello was echter boven mijn budget. Via mijn docente kreeg ik te horen van Stichting Eigen Muziekinstrument en zodoende nam ik contact op met de toenmalige directrice Juut van Waveren, die me al snel in het bestand opnam. Met de fondsenwerving door Aleid van Beuningen hebben we uiteindelijk het bedrag compleet gekregen. Het contact met de stichting heb ik vanaf het begin erg prettig gevonden; ik kreeg meteen het gevoel dat ze me wilden helpen. Ik verwonder me er keer op keer over dat alle betrokkenen zoiets voor je doen. Ik ben de stichting dan ook zeer dankbaar voor hun inspanningen en de fondsen voor hun steun. Zonder dit instrument zou ik veel minder ruimte hebben om mezelf te ontwikkelen.
Thomas van Geelen